„Odpoczynku trzeba się nauczyć”
Odpoczynku trzeba się nauczyć. Tak jak trzeba nauczyć się ciężkiej pracy i wytrwałości w dążeniu do celu.
Nie jest łatwym umiejętnie odpoczywać. Bez wyrzutów sumienia. Bez poczucia straty czasu. Bez zbędnego pośpiechu. Ale ze świadomością, że ta chwilowa pauza jest inwestycją w produktywność kolejnych dni.
Ta sztuka jest tym trudniejsza im bardziej gonią terminy. Im więcej pieniążków można otrzymać za wykonanie dodatkowego zlecenia. Im bardziej człowiek jest przyparty do muru swych obowiązków.
I właśnie w tym miejscu, pod tym murem, znajduje się granica wyborów. Między rozsądkiem, a sercem. Między terazniejszością, a przyszłością. A gdyby tak zacząć stąpać po środku równoważni i spróbować oszukać cienkie granice losu?
Kto by pomyślał, że taki przodownik pracy jak ja, powie wreszcie “Nie samą pracą człowiek żyje”. I postanowi skorzystać z przywileju bycia sobie szefem oraz dopuścić do niesamowitego szaleństwa w postaci jednego wolnego dnia w tygodniu. Jednego, całkowicie wolnego dnia na “nicnierobienie”. Po tylu latach pracy na dwa etaty, 7 dni w tygodniu, zaczynam doceniać wreszcie luksus leniwego, niedzielnego spaceru po zatłoczonym parku.
Ehh, ten urok naszych cudownych niedziel. 😉
A jak mija Wam kolejna niedziela bez handlu?
Odnajdujecie się w gąszczu zamkniętych sklepów i galerii czy usilnie poszukujecie pocieszenia wędrując od parku do parku, tak jak ja? 😉
